നല്ല കലാസൃഷ്ടികളും സാഹിത്യകൃതികളും ജനിക്കുന്നത് അനുഭവങ്ങളില്‍
നിന്നാണ്... പച്ചയായ ജീവിതാനുഭവങ്ങളില്‍ നിന്ന്... അത് സ്വന്തം അനുഭവങ്ങള്‍ ആവണം
എന്നില്ല... താന്‍ തൊട്ടറിയുന്ന, തനിക്കു ചുറ്റുമുള്ള ജീവിതങ്ങളില്‍.. താന്‍ കാണുന്ന
കാഴ്ചകളില്‍... മനസ്സില്‍ കയറുന്ന അനുഭവങ്ങള്‍ ആണ് അവരുടെ അസംസ്കൃത
വസ്തുക്കള്‍. പ്രതിഭയുടെ മൂശയില്‍ അവര്‍ അത് സ്ഫുടം ചെയ്തെടുക്കുമ്പോള്‍
ഒരു ഉത്തമ സൃഷ്ടി ജനിക്കുന്നു... അത് കഥയായും, കവിതയായും, ചിത്രമായും,
ചലച്ചിത്രമായും, അഭിനയമായും.. അവര്‍ സമൂഹത്തിനു നല്‍കുന്നു.. ഇത് പറഞ്ഞു
വരുന്നത്, നമ്മുടെ ഒക്കെ അഭിമാനമായിരുന്ന, ആരാധനാമൂര്‍ത്തികള്‍ ആയിരുന്ന ഇന്നലെകളിലെ പല പ്രതിഭകളും പച്ചയായ അനുഭവങ്ങള്‍ അകന്നു പോയ
അവരുടെ സമകാലിക ജീവിതത്തില്‍, അപഹാസ്യരായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാഴ്ച കാണേണ്ടി
വരുന്നു എന്ന എന്റെ അഭിപ്രായം കുറിച്ച് വെക്കാനാണ്.അവര്‍ ജീവിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഭൂതകാലത്തില്‍... ജീവിതങ്ങളെ കണ്ടറിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന സമയത്ത് അവരുടെ ആവിഷ്കാരങ്ങളില്‍ ജീവന്‍ തുടിച്ചിരുന്നു.. ഒരു പക്ഷെ അവര്‍ നേടിയെടുത്ത വിജയങ്ങളായിരിക്കും അവരെ ജീവിത യാഥാര്‍ത്യങ്ങളില്‍ നിന്നും അടര്‍ത്തി എടുത്തത്‌. അവരില്‍ പലരെയും കുമിളകളില്‍, ചെറു തുരുത്തുകളില്‍, അടച്ചിട്ട മുറികളില്‍.. ഒതുക്കിയിട്ടു.. പിന്നെ പുറത്തുവരുന്ന അല്ലെങ്കില്‍ അവരില്‍ നിന്നും പുറത്തു വരുത്തുന്ന സൃഷ്ടികളില്‍ അനുഭവങ്ങളുടെ ചൂടും ചൂരും കണ്ടെത്താന്‍ നമുക്കാവുന്നില്ല... ഇന്നലെകളില്‍ നമ്മെ സ്പര്‍ശിച്ചു ഉണര്‍ത്തിയ പല പ്രതിഭകളുടെയും സമീപകാല സൃഷ്ടികള്‍ വായിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ തൊടുന്ന ആ ഒരു അനുഭവം ഇപ്പോള്‍ ഉണ്ടാവുന്നുണ്ടോ?. ക്രാഫ്റ്റ് , ജന്മസിദ്ധമായ ഭാഷ ഇവയൊന്നും നഷ്ടപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിലും ആ ഒരു സ്പര്‍ശം ആ അളവില്‍ നമുക്ക് അനുഭവിക്കാന്‍ ആവുന്നില്ല എന്നാണു എന്റെ തോന്നല്‍.
അവര്‍ ഇടപഴകുന്ന ലാവണങ്ങളില്‍ നിന്നും ജീവിതങ്ങള്‍ അകന്നു പോയിരിക്കുന്നു. അനുഭവങ്ങള്‍ കൂടോഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഒരിക്കല്‍ സുഗന്ധവാഹികളായിരുന്ന ആ പൂന്തോട്ടങ്ങളില്‍ ഇപ്പോള്‍ വിരിയുന്നത് കടലാസ്സു പൂക്കള്‍ മാത്രം... ഇടക്കൊക്കെ മണവും ഗുണവുമില്ലാത്ത ഓര്‍ക്കിഡുകളും
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ