ഹരിഹര് നഗറിന്റെ രണ്ടാം ഭാഗത്തില് മുകേഷ് അവതരിപ്പിക്കുന്ന മഹാദേവന്
എന്നാ കഥാപാത്രം തന്റെ കൂട്ടുകാരോട് ചോദിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യം ഉണ്ട് ...
"മുകളിലേക്ക് കയറി പോയാല് ഒരിക്കലും താഴേക്കു വരാത്തത് എന്താണ്?" എന്ന്. അതിന്റെ ഉത്തരവും മഹാദേവന് തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്. അത് നമ്മളെ പോലെ മോഹന്ലാലും
കേട്ടിരിക്കും അത്. ഒരുപക്ഷെ ഇനിയും അത് അപ്പുക്കുട്ടനെ പോലെ, അദ്ദേഹത്തിനു മനസ്സിലാക്കാന്
കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല എന്നാണു ഇപ്പോള് നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങള് കാണുമ്പോള്
എനിക്ക് തോന്നുന്നത്.
ഇതാ, വീണ്ടും ഭരതവും അബ്ദുള്ളയും പോലെ സംഗീത പശ്ചാത്തലത്തില് ഒരു സിബി മലയില് ചിത്രം കൂടി ഒരുങ്ങുന്നു എന്ന വാര്ത്ത ഞാന് മാധ്യമങ്ങളില് നിന്നറിഞ്ഞത് കൊണ്ടാണ് ഈ കുറിപ്പിടുന്നത്. അതില് നിന്ന് കുറെകാലമായി താന് ജീവിക്കുന്ന അല്ലെങ്കില് ജീവിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്ന പഴയകാലത്തിന്റെ തടവ്മുറിയില് നിന്നും അടുത്തൊന്നും പുറത്തിറങ്ങാനുള്ള പ്ലാന് അദ്ദേഹത്തിനില്ല എന്ന് ഏറെക്കുറെ വ്യക്തമായിരിക്കയാണ്. പഴയ തന്റെ ഹിറ്റുകളില് പരതി നോക്കി അവയില് ഏതിനെ ഒക്കെ എങ്ങിനെ ഒക്കെ "റീസൈക്കിള്" ചെയ്തെടുക്കാം എന്നുള്ള യത്നത്തില്, അതേ സംവിധായകര്, അതേ കൂട്ടുകെട്ടുകള്, അതേ കഥാപാത്രങ്ങള് അതേ കഥാ പശ്ചാത്തലം അതേ പ്രിയദര്ശന്.. അതേ സത്യന് അന്തിക്കാട്... അതേ സിബി മലയില്...., എന്നിവരുടെ കാര്മികത്വത്തില് തന്റെ ഗതകാല പ്രൌഡി പുനര്സൃഷ്ടിക്കാന് ഉള്ള അപഹാസ്യമായ ശ്രമം തുടര്ന്ന് പോവാന് തന്നെയാണ് മഹാനടന്റെ തീരുമാനം.
അസാമാന്യ അഭിനയ പ്രതിഭയാണ് മോഹന്ലാല് എന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞാല് എന്നോട് ബുദ്ധിയുള്ളവര് ആരും തര്ക്കിക്കാന് വരും എന്ന് തോന്നുന്നില്ല (കേരളത്തില് കാണപ്പെടുന്ന ഫാന്സ് എന്ന സമൂഹ വിരുദ്ധ വിചിത്ര ജീവികളെ സാമാന്യ ബുദ്ധിയുള്ളവരുടെ ഗണത്തില് ഞാന് പെടുത്തിയിട്ടില്ല). ഇനി ആരെങ്കിലും തര്ക്കിക്കാന് വന്നാല് തന്നെ "ആയിരുന്നു" എന്ന് ഒരു ചെറിയ തിരുത്തല് നടത്തിയാല് അവര് പത്തി മടക്കും. അത് പറഞ്ഞു വെച്ച് കൊണ്ട് തന്നെ, ഇത്രമേല് കഴിവുള്ള അല്ലെങ്കില് കഴിവ് തെളിയിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു മഹാനടന് കഴിഞ്ഞ കാലത്തിന്റെ തടവറയില് കിടന്നു വീര്പ്പുമുട്ടുകയാണ് എന്നും, അത് അദ്ദേഹം സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നില്ല എന്നും ഉള്ള നഗ്നസത്യങ്ങള് വെട്ടിത്തുറന്നു പറയാതിരിക്കാന് കഴിയുന്നില്ല. അദ്ദേഹം ഏതൊക്കെ രീതിയില് പുനര്നിര്മിതി നടത്താന് ശ്രമിച്ചാലും ഒന്നും ചെയ്യാന് കഴിയാത്ത ദൂരത്തു പോയിരിക്കുന്നത് രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ്. ഒന്ന് മലയാള സിനിമ പ്രേക്ഷകന്, രണ്ടാമത്തേത് മോഹന്ലാല് എന്ന സൂപ്പര് താരത്തിന്റെ വേഷത്തിനകത്തുള്ള എന്നെയും നിങ്ങളെയും പോലെയുള്ള സാധാരണ മനുഷ്യന്.
പ്രേക്ഷകരുടെ ആസ്വാദന ശൈലിയില് വന്ന മാറ്റത്തെ കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കണമെങ്കില് ഒരു കാര്യം ആലോചിച്ചാല് മതി. ഇപ്പോള് കാണുമ്പോള് പഴയ നസീറിന്റെയും ജയന്റെയും സിനിമകള്, അവരുടെ നാടകീയത കലര്ന്ന അഭിനയ രീതികള്, എന്നിവയൊക്കെ പരിഹസിക്കുന്ന നമ്മള്, പക്ഷെ നമ്മുടെ മുന്തലമുറ അവരെ മനസ്സില് പ്രതിഷ്ഠിച്ചു നടന്നിരുന്നു എന്നുള്ള സത്യം സൌകര്യപൂര്വ്വം വിസ്മരിക്കുന്നു എന്ന കാര്യം . അവരുടെ ഒക്കെ അതിഭാവുകത്വം കലര്ന്ന അഭിനയശൈലികള് വളരെ ആത്മാര്ഥതയോടെ തന്നെ ആ തലമുറ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു. അന്നത്തെ താരങ്ങള് ധരിച്ചിരുന്ന ബെല്ബോട്ടം പാന്റും ഫ്ലോറല് പോപ്പ്ലിന് ഷര്ട്ടും അവര് ഇട്ടു കൊണ്ട് നടന്നിരുന്നത് വെറും തമാശക്ക് വേണ്ടി ആയിരുന്നില്ല . അതൊക്കെ അന്ന് നിലവില് ഇരുന്ന അഭിരുചിയുടെ ഭാഗം ആയിരുന്നു.. പക്ഷെ നമ്മുടെ തലമുറ വന്നപ്പോള് അത് തമാശയും കളിയാക്കാനുള്ള ഒരു വകുപ്പും ആയി മാറി. അത് കാലം നമ്മുടെ അഭിരുചിയില് വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങള് കൊണ്ട് മാത്രം ആണ്. ഇത് പോലെ തന്നെ നമ്മള് നോസ്ടാല്ജിക്ക് ആയി മനസ്സിലിട്ടു താലോലിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പലതും അടുത്ത് തലമുറ പരിഹസിക്കുന്ന വസ്തുക്കള് ആയി മാറും എന്നത് സാമാന്യ പ്രകൃതി നിയമം. ജയകൃഷ്ണന്റെ പ്രണയവും, സേതുമാധവന്റെ നിയോഗവും, രാമനാഥന്റെ ധര്മാസങ്കടവും, ജോജിയുടെ കുസൃതിയും... എല്ലാം അവര് ഐടെന്റിഫൈ ചെയ്യാതാവും... അതില് ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുവാനോ അതില് ഏതെങ്കിലും തെറ്റ് ഉള്ളതായി കണ്ടു പിടിക്കുവാനോ കഴിയില്ല. അവര് കാണുന്ന ലോകം, അവര് അറിയുന്ന ജീവിതം, അവര് വളരുന്ന സമൂഹം.. അങ്ങിനെ എല്ലാതും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ്. അടിസ്ഥാന മൂല്യങ്ങള്ക്ക് മാറ്റം വരും എന്ന് ഞാന് പറയുന്നില്ല. പക്ഷെ കാഴ്ചപ്പാടുകളില് മാറ്റം പ്രതിഫലിക്കാതെ നിര്വാഹമില്ല
ഇക്കാലത്ത് സിനിമ ആസ്വദിക്കുന്ന പ്രേക്ഷകര് ആരൊക്കെ, അവര് എങ്ങിനെയാണ് സിനിമ കാണുന്നത്, അവര് എന്തിനു വേണ്ടിയാണ് സിനിമ കാണുന്നത് , അവര് സിനിമയില് നിന്ന് എന്ത് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു... ഇതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കാന് കഴിഞ്ഞകാല പ്രതാപത്തിന്റെ കൈത്തഴമ്പ് മാത്രം പോര. കാഴ്ചകള്ക്ക് നേരെ തുറന്നു പിടിച്ച കണ്ണുകള് വേണം, ആ കാഴ്ചകള് നമുക്ക് നല്കുന്ന സന്ദേശം മനസ്സിലാക്കാന് ഉണര്നിരിക്കുന്ന നിരീക്ഷണപാടവവും വേണം ഇന്ന് തീയേറ്ററില് പോയി കാശ് മുടക്കി സിനിമ കാണുന്ന എത്ര പ്രേക്ഷകര് "ഭരതം" പോലെ ഒരു സിനിമ സ്വീകരിക്കും എന്ന് കണ്ടു തന്നെ അറിയണം. പണ്ടൊക്കെ reputation കൊണ്ട് മാത്രം ഓടിയിരുന്ന വണ്ടികള് ഉണ്ടായിരുന്നു.. പക്ഷെ ഇപ്പോള് ഇന്ധനവും വേണം വണ്ടി ഓടാന്, നല്ല പുള്ളിങ്ങുള്ള എഞ്ചിനും.
ഇനി അദ്ദേഹത്തില് വന്ന മാറ്റം... ശരീരത്തില് വന്ന മാറ്റം. ശരീരഭാഷയില് വന്ന മാറ്റം... ഇതൊക്കെ അദ്ദേഹത്തിനോ അദ്ധേഹത്തിന്റെ ചുറ്റും ഉള്ളവര്ക്കോ മനസ്സിലായിയില്ലെങ്കിലും പ്രേക്ഷകര്ക്ക് നല്ല പോലെ മനസ്സിലാവും... അവര് അത് മനസ്സിലാക്കുന്നും ഉണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും അവിടെയും ഇവിടെയും ഒക്കെ കേള്ക്കുന്ന ഒരു കാര്യമാണ് "പഴയ മോഹന്ലാലിനെ വേണം" , "പഴയ മോഹന്ലാലിനെ തിരിച്ചുകിട്ടി".... എന്നൊക്കെ. ഈ വിധത്തില് ഇന്നത്തെ മോഹന്ലാലില് പഴയ മോഹന്ലാലിനെ തിരയുന്നത്, ഒന്നുകില് സാമാന്യബോധം നഷ്ടപെട്ടവരാണ്, അതല്ലെങ്കില് അദ്ദേഹത്തെ തകര്ക്കണം എന്ന ദുഷ്ടലാക്കുള്ളവര് ആണ്, എന്ന് അദ്ദേഹം തിരിച്ചറിയണം.. "പഴയ മോഹന്ലാല്" അദ്ധേഹത്തിന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ശരീരത്തിന്നും ശരീരഭാഷക്കും വഴങ്ങാത്ത അത്രയും അകലത്താണ് എന്നതാണ് പരമ സത്യം . ആന്റീക് വസ്തുക്കളോടുള്ള അഭിനിവേശം, ചുവരില് തൂങ്ങിയ ചില്ലിട്ടു വെച്ച ചിത്രങ്ങളും, പോളിഷിട്ടു മിനുക്കി വെച്ച കാഴ്ചവസ്തുക്കളും ആയി സ്വീകരണ മുറികളില് ഒതുക്കുന്ന പോലെ, പഴയ മോഹന്ലാലിനോടുള്ള പ്രേമം പഴയ സിനിമയുടെ ഡി വി ഡിയില് ഒതുങ്ങുന്നതാണ്. പക്ഷെ അത് തന്നെ എങ്ങിനെയെങ്കിലും പഴകിപുളിച്ച മാവ് കൊണ്ട് തട്ട് ദോശ പോലെ ചുട്ടെടുത് വീണ്ടും പുതു തലമുറയ്ക്ക് വിളമ്പുമ്പോള് അവര് അത് രണ്ടു കൈയും നീട്ടി സ്വീകരിക്കും എന്ന് കരുതുന്നത് ബുദ്ധിയുടെ ലക്ഷണം അല്ല. അവിടെ സേതുമാധവനെയും അബ്ദുള്ളയും, ഭരത് ചന്ദ്രനേയും, സേതുരാമഅയ്യരെയും, മഹാദേവനേയും, രതിചേച്ചിയെയും ... മാറി മാറി മരം കുലുക്കി താഴെ ഇട്ടാല് ചാവുവാന് ഓടി നടക്കുന്ന അത്രയും മുയലുകള് ഒരു വരിക്കപ്ലാവിന്റെ ചോട്ടിലും ഇല്ല .. അങ്ങിനെ ആര്ക്കെങ്കിലും തോന്നുന്നുടെങ്കില് അത് വെറും ഹാലുസിനെഷന് ആണ്. ഒരു തരത്തിലുള്ള ലാലൂസിനെഷന്...
അടിക്കുറിപ്പ് : 1988ല് ദൂരദര്ശനില് അമോല് പാലെക്കര് സംവിധാനം ചെയ്ത നക്കാബ് എന്ന ഒരു സീരിയല് വന്നിരുന്നു. എവിടുന്നെങ്കിലും ഒരു സി ഡി കിട്ടുകയാണെങ്കില് എല്ലാ സൂപ്പര്സ്റ്റാറുകളും അവരുടെ പരിവാരങ്ങളും, ഫാന്സ് എന്ന് പറയുന്ന വര്ഗ്ഗവും ഒന്ന് കണ്ടു നോക്കൂ. ധൈര്യമായി കാണാം.. വിവരമുള്ളവര് സീരിയല് ഉണ്ടാക്കിയിരുന്ന കാലത്ത് (ഏകത കപൂര് മുട്ടില് ഇഴഞ്ഞിരുന്ന കാലത്ത്.. ഇവിടെ ഏഷ്യാനെറ്റും സൂര്യയും മറ്റും ഇറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ്) ഇറങ്ങിയിരുന്ന ഒന്നാണ് അത്...
ഇതാ, വീണ്ടും ഭരതവും അബ്ദുള്ളയും പോലെ സംഗീത പശ്ചാത്തലത്തില് ഒരു സിബി മലയില് ചിത്രം കൂടി ഒരുങ്ങുന്നു എന്ന വാര്ത്ത ഞാന് മാധ്യമങ്ങളില് നിന്നറിഞ്ഞത് കൊണ്ടാണ് ഈ കുറിപ്പിടുന്നത്. അതില് നിന്ന് കുറെകാലമായി താന് ജീവിക്കുന്ന അല്ലെങ്കില് ജീവിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്ന പഴയകാലത്തിന്റെ തടവ്മുറിയില് നിന്നും അടുത്തൊന്നും പുറത്തിറങ്ങാനുള്ള പ്ലാന് അദ്ദേഹത്തിനില്ല എന്ന് ഏറെക്കുറെ വ്യക്തമായിരിക്കയാണ്. പഴയ തന്റെ ഹിറ്റുകളില് പരതി നോക്കി അവയില് ഏതിനെ ഒക്കെ എങ്ങിനെ ഒക്കെ "റീസൈക്കിള്" ചെയ്തെടുക്കാം എന്നുള്ള യത്നത്തില്, അതേ സംവിധായകര്, അതേ കൂട്ടുകെട്ടുകള്, അതേ കഥാപാത്രങ്ങള് അതേ കഥാ പശ്ചാത്തലം അതേ പ്രിയദര്ശന്.. അതേ സത്യന് അന്തിക്കാട്... അതേ സിബി മലയില്...., എന്നിവരുടെ കാര്മികത്വത്തില് തന്റെ ഗതകാല പ്രൌഡി പുനര്സൃഷ്ടിക്കാന് ഉള്ള അപഹാസ്യമായ ശ്രമം തുടര്ന്ന് പോവാന് തന്നെയാണ് മഹാനടന്റെ തീരുമാനം.
അസാമാന്യ അഭിനയ പ്രതിഭയാണ് മോഹന്ലാല് എന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞാല് എന്നോട് ബുദ്ധിയുള്ളവര് ആരും തര്ക്കിക്കാന് വരും എന്ന് തോന്നുന്നില്ല (കേരളത്തില് കാണപ്പെടുന്ന ഫാന്സ് എന്ന സമൂഹ വിരുദ്ധ വിചിത്ര ജീവികളെ സാമാന്യ ബുദ്ധിയുള്ളവരുടെ ഗണത്തില് ഞാന് പെടുത്തിയിട്ടില്ല). ഇനി ആരെങ്കിലും തര്ക്കിക്കാന് വന്നാല് തന്നെ "ആയിരുന്നു" എന്ന് ഒരു ചെറിയ തിരുത്തല് നടത്തിയാല് അവര് പത്തി മടക്കും. അത് പറഞ്ഞു വെച്ച് കൊണ്ട് തന്നെ, ഇത്രമേല് കഴിവുള്ള അല്ലെങ്കില് കഴിവ് തെളിയിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു മഹാനടന് കഴിഞ്ഞ കാലത്തിന്റെ തടവറയില് കിടന്നു വീര്പ്പുമുട്ടുകയാണ് എന്നും, അത് അദ്ദേഹം സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നില്ല എന്നും ഉള്ള നഗ്നസത്യങ്ങള് വെട്ടിത്തുറന്നു പറയാതിരിക്കാന് കഴിയുന്നില്ല. അദ്ദേഹം ഏതൊക്കെ രീതിയില് പുനര്നിര്മിതി നടത്താന് ശ്രമിച്ചാലും ഒന്നും ചെയ്യാന് കഴിയാത്ത ദൂരത്തു പോയിരിക്കുന്നത് രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ്. ഒന്ന് മലയാള സിനിമ പ്രേക്ഷകന്, രണ്ടാമത്തേത് മോഹന്ലാല് എന്ന സൂപ്പര് താരത്തിന്റെ വേഷത്തിനകത്തുള്ള എന്നെയും നിങ്ങളെയും പോലെയുള്ള സാധാരണ മനുഷ്യന്.
പ്രേക്ഷകരുടെ ആസ്വാദന ശൈലിയില് വന്ന മാറ്റത്തെ കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കണമെങ്കില് ഒരു കാര്യം ആലോചിച്ചാല് മതി. ഇപ്പോള് കാണുമ്പോള് പഴയ നസീറിന്റെയും ജയന്റെയും സിനിമകള്, അവരുടെ നാടകീയത കലര്ന്ന അഭിനയ രീതികള്, എന്നിവയൊക്കെ പരിഹസിക്കുന്ന നമ്മള്, പക്ഷെ നമ്മുടെ മുന്തലമുറ അവരെ മനസ്സില് പ്രതിഷ്ഠിച്ചു നടന്നിരുന്നു എന്നുള്ള സത്യം സൌകര്യപൂര്വ്വം വിസ്മരിക്കുന്നു എന്ന കാര്യം . അവരുടെ ഒക്കെ അതിഭാവുകത്വം കലര്ന്ന അഭിനയശൈലികള് വളരെ ആത്മാര്ഥതയോടെ തന്നെ ആ തലമുറ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു. അന്നത്തെ താരങ്ങള് ധരിച്ചിരുന്ന ബെല്ബോട്ടം പാന്റും ഫ്ലോറല് പോപ്പ്ലിന് ഷര്ട്ടും അവര് ഇട്ടു കൊണ്ട് നടന്നിരുന്നത് വെറും തമാശക്ക് വേണ്ടി ആയിരുന്നില്ല . അതൊക്കെ അന്ന് നിലവില് ഇരുന്ന അഭിരുചിയുടെ ഭാഗം ആയിരുന്നു.. പക്ഷെ നമ്മുടെ തലമുറ വന്നപ്പോള് അത് തമാശയും കളിയാക്കാനുള്ള ഒരു വകുപ്പും ആയി മാറി. അത് കാലം നമ്മുടെ അഭിരുചിയില് വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങള് കൊണ്ട് മാത്രം ആണ്. ഇത് പോലെ തന്നെ നമ്മള് നോസ്ടാല്ജിക്ക് ആയി മനസ്സിലിട്ടു താലോലിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പലതും അടുത്ത് തലമുറ പരിഹസിക്കുന്ന വസ്തുക്കള് ആയി മാറും എന്നത് സാമാന്യ പ്രകൃതി നിയമം. ജയകൃഷ്ണന്റെ പ്രണയവും, സേതുമാധവന്റെ നിയോഗവും, രാമനാഥന്റെ ധര്മാസങ്കടവും, ജോജിയുടെ കുസൃതിയും... എല്ലാം അവര് ഐടെന്റിഫൈ ചെയ്യാതാവും... അതില് ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുവാനോ അതില് ഏതെങ്കിലും തെറ്റ് ഉള്ളതായി കണ്ടു പിടിക്കുവാനോ കഴിയില്ല. അവര് കാണുന്ന ലോകം, അവര് അറിയുന്ന ജീവിതം, അവര് വളരുന്ന സമൂഹം.. അങ്ങിനെ എല്ലാതും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ്. അടിസ്ഥാന മൂല്യങ്ങള്ക്ക് മാറ്റം വരും എന്ന് ഞാന് പറയുന്നില്ല. പക്ഷെ കാഴ്ചപ്പാടുകളില് മാറ്റം പ്രതിഫലിക്കാതെ നിര്വാഹമില്ല
ഇക്കാലത്ത് സിനിമ ആസ്വദിക്കുന്ന പ്രേക്ഷകര് ആരൊക്കെ, അവര് എങ്ങിനെയാണ് സിനിമ കാണുന്നത്, അവര് എന്തിനു വേണ്ടിയാണ് സിനിമ കാണുന്നത് , അവര് സിനിമയില് നിന്ന് എന്ത് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു... ഇതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കാന് കഴിഞ്ഞകാല പ്രതാപത്തിന്റെ കൈത്തഴമ്പ് മാത്രം പോര. കാഴ്ചകള്ക്ക് നേരെ തുറന്നു പിടിച്ച കണ്ണുകള് വേണം, ആ കാഴ്ചകള് നമുക്ക് നല്കുന്ന സന്ദേശം മനസ്സിലാക്കാന് ഉണര്നിരിക്കുന്ന നിരീക്ഷണപാടവവും വേണം ഇന്ന് തീയേറ്ററില് പോയി കാശ് മുടക്കി സിനിമ കാണുന്ന എത്ര പ്രേക്ഷകര് "ഭരതം" പോലെ ഒരു സിനിമ സ്വീകരിക്കും എന്ന് കണ്ടു തന്നെ അറിയണം. പണ്ടൊക്കെ reputation കൊണ്ട് മാത്രം ഓടിയിരുന്ന വണ്ടികള് ഉണ്ടായിരുന്നു.. പക്ഷെ ഇപ്പോള് ഇന്ധനവും വേണം വണ്ടി ഓടാന്, നല്ല പുള്ളിങ്ങുള്ള എഞ്ചിനും.
ഇനി അദ്ദേഹത്തില് വന്ന മാറ്റം... ശരീരത്തില് വന്ന മാറ്റം. ശരീരഭാഷയില് വന്ന മാറ്റം... ഇതൊക്കെ അദ്ദേഹത്തിനോ അദ്ധേഹത്തിന്റെ ചുറ്റും ഉള്ളവര്ക്കോ മനസ്സിലായിയില്ലെങ്കിലും പ്രേക്ഷകര്ക്ക് നല്ല പോലെ മനസ്സിലാവും... അവര് അത് മനസ്സിലാക്കുന്നും ഉണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും അവിടെയും ഇവിടെയും ഒക്കെ കേള്ക്കുന്ന ഒരു കാര്യമാണ് "പഴയ മോഹന്ലാലിനെ വേണം" , "പഴയ മോഹന്ലാലിനെ തിരിച്ചുകിട്ടി".... എന്നൊക്കെ. ഈ വിധത്തില് ഇന്നത്തെ മോഹന്ലാലില് പഴയ മോഹന്ലാലിനെ തിരയുന്നത്, ഒന്നുകില് സാമാന്യബോധം നഷ്ടപെട്ടവരാണ്, അതല്ലെങ്കില് അദ്ദേഹത്തെ തകര്ക്കണം എന്ന ദുഷ്ടലാക്കുള്ളവര് ആണ്, എന്ന് അദ്ദേഹം തിരിച്ചറിയണം.. "പഴയ മോഹന്ലാല്" അദ്ധേഹത്തിന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ശരീരത്തിന്നും ശരീരഭാഷക്കും വഴങ്ങാത്ത അത്രയും അകലത്താണ് എന്നതാണ് പരമ സത്യം . ആന്റീക് വസ്തുക്കളോടുള്ള അഭിനിവേശം, ചുവരില് തൂങ്ങിയ ചില്ലിട്ടു വെച്ച ചിത്രങ്ങളും, പോളിഷിട്ടു മിനുക്കി വെച്ച കാഴ്ചവസ്തുക്കളും ആയി സ്വീകരണ മുറികളില് ഒതുക്കുന്ന പോലെ, പഴയ മോഹന്ലാലിനോടുള്ള പ്രേമം പഴയ സിനിമയുടെ ഡി വി ഡിയില് ഒതുങ്ങുന്നതാണ്. പക്ഷെ അത് തന്നെ എങ്ങിനെയെങ്കിലും പഴകിപുളിച്ച മാവ് കൊണ്ട് തട്ട് ദോശ പോലെ ചുട്ടെടുത് വീണ്ടും പുതു തലമുറയ്ക്ക് വിളമ്പുമ്പോള് അവര് അത് രണ്ടു കൈയും നീട്ടി സ്വീകരിക്കും എന്ന് കരുതുന്നത് ബുദ്ധിയുടെ ലക്ഷണം അല്ല. അവിടെ സേതുമാധവനെയും അബ്ദുള്ളയും, ഭരത് ചന്ദ്രനേയും, സേതുരാമഅയ്യരെയും, മഹാദേവനേയും, രതിചേച്ചിയെയും ... മാറി മാറി മരം കുലുക്കി താഴെ ഇട്ടാല് ചാവുവാന് ഓടി നടക്കുന്ന അത്രയും മുയലുകള് ഒരു വരിക്കപ്ലാവിന്റെ ചോട്ടിലും ഇല്ല .. അങ്ങിനെ ആര്ക്കെങ്കിലും തോന്നുന്നുടെങ്കില് അത് വെറും ഹാലുസിനെഷന് ആണ്. ഒരു തരത്തിലുള്ള ലാലൂസിനെഷന്...
അടിക്കുറിപ്പ് : 1988ല് ദൂരദര്ശനില് അമോല് പാലെക്കര് സംവിധാനം ചെയ്ത നക്കാബ് എന്ന ഒരു സീരിയല് വന്നിരുന്നു. എവിടുന്നെങ്കിലും ഒരു സി ഡി കിട്ടുകയാണെങ്കില് എല്ലാ സൂപ്പര്സ്റ്റാറുകളും അവരുടെ പരിവാരങ്ങളും, ഫാന്സ് എന്ന് പറയുന്ന വര്ഗ്ഗവും ഒന്ന് കണ്ടു നോക്കൂ. ധൈര്യമായി കാണാം.. വിവരമുള്ളവര് സീരിയല് ഉണ്ടാക്കിയിരുന്ന കാലത്ത് (ഏകത കപൂര് മുട്ടില് ഇഴഞ്ഞിരുന്ന കാലത്ത്.. ഇവിടെ ഏഷ്യാനെറ്റും സൂര്യയും മറ്റും ഇറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ്) ഇറങ്ങിയിരുന്ന ഒന്നാണ് അത്...
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ